Johan Willem Friso (1687 – 1711), Prins van Oranje, vorst van Nassau-Dietz, was de zoon van Hendrik Casimir II en Henriëtte Amalia van Anhalt-Dessau. Hij verwierf na het overlijden van zijn vader in 1696 het stadhouderschap van Friesland, Groningen en Drenthe, onder voogdijschap van zijn moeder.

In 1702 werd Johan Willem Friso krachtens de testamentaire beschikking van Willem III diens erfgenaam; ook van de titel “Prins van Oranje”. Dit kwam omdat de Koning Stadhouder Willem III kinderloos stierf en een dubbele neef was van Johan Willem Friso.

Op 20 jarige leeftijd werd Johan Willem Friso als stadhouder ingehuldigd en bekleedde hij vanaf dat moment de post van opperbevelhebber. Hij onderscheidde zich in de slag van Oudenaarde (1708), het beleg van Rijssel en de slag bij Malplaquet (1709). Johan Willem Friso trad in het huwelijk met Maria Louise van Hessen-Kassel.

In 1711 werd hij naar Den Haag geroepen ter vereffening van de erfenis van Willem III, waarover een geschil bestond tussen hem en de Koning van Pruisen. Tijdens zijn tocht naar Den Haag verdronk hij toen de veerpont over het Hollands Diep door een storm omsloeg.